Enam puluh tulor

Enam puluh tulor

Mijn laatste verslag was in Way Kambas en het was nog onzeker of we daaruit konden komen. Gelukkig kwam er de volgende ochtend een bus die ons weer terugbracht richting Bandar lampung. Iedereen gaf ons een advies voor welke bus we moesten nemen. Ditmaal waren er een aantal verschillende opties, maar niemand wist hoe laat de bus vertrok. Uiteindelijk hadden we de bus om 7 uur ’s ochtends. Eenmaal daar namen we de avond trein richting Palembang. Een 10 uur durende treinreis, wat was een bijzondere ervaring. De check in en de controle in de trein was erg strikt. Na elke 10 minuten rijden, moest de trein zeker voor zo enkele 5 minuten stoppen. Wat was vreselijk. Van slapen kwam niet veel. Waar we stopten op een aantal stations, kwamen er mensen in de trein die probeerde voedsel en drinken te verkopen. Pop mie en kopi (koffie).
Stel jezelf een treincoupe voor. Een jongen die een mand in zijn hand heeft en voor ongeveer 5 minuten de treincoupe op en neer loopt en pop mie, pop mie, pop mie, pop mie snel achter elkaar roept, om vervolgens kopi, kopi, kopi te roepen. Een bijzondere treinreis mag ik je zeggen.
De ochtend kwamen we aan in Palembang. Allereerst, zoals gewoonlijk alle taxi en ojek drivers vermijden. Op de markt kochten we een heerlijke soep en bananen, waar we ook de mogelijkheid hadden om kippen te kopen die werden met de poten aan elkaar vast gebonden en lagen voor ons voor het oprapen. Naast deze shop was de rivier, gevuld met troep zoals we overal zien. Kinderen zwemmen erin en mensen vissen. Verderop de mogelijkheid om pempek te proberen. Dat is een Typisch Palembang Gerecht. Om eerlijk te zijn, was ik er geen fan van. Daarnaast besefte ik me dat het gemaakt werd van de vis uit de rivier wat het er niet beter op maakte. Er was geen specifieke reden om in Palembang te zijn, alleen omdat er gezegd werd dat we van daaruit een bus konden nemen richting Padang. Dit echter was er niet. Na hele dag rond te hebben gelopen met de rugzak om door de stad, kregen we het advies om richting Lubuk linggrau te reizen met de trein en van daaruit de bus richting Padang. Ook deze trein was weer in de nacht en duurde opnieuw 10 uur. Gelukkig was de trein deze keer niet vol waardoor we ieder een bank voor onszelf hadden om te slapen.
Lubuk Linggrau, een niet al te grote plaats. Vanaf het moment dat je de trein of bus uitstapt, komt iedereen direct naar je toe met de vraag of je een taxi wilt. Er is geen moment rust. Zo ook hier. Wij om ons heen kijken, hopen dat er een uitweg is. Iedereen vraagt waar je vandaan komt en waar je naartoe wilt. Op het laatst komt er een jongen naar ons toe die ons de weg wijst naar het busstation. Ontmoetten we een man die ons uitnodigde bij zijn huis en konden we relaxen. Een kop koffie en een Indonesische douche. Je moet douchen met een emmer en je sta eigenlijk gewoon in de wc. De wc is ook apart een gat in de grond waar je gehurkt boven zit. Waarna ipv wc papier je water gebruikt om af te spoelen. Wij vragen ons nog steeds af waarom deze manier? In plaats van een rustig wc bezoek, moet je allereerst je broek uitdoen, in evenwicht blijven en je inspannen tot je klaar bent.
Aan het eind van de dag namen we de avond bus richting Padang eindelijk! Dat duurde 12 uur. Een typisch Indonesische bus, waar er voor mij slechts 1 vaste positie was om te zitten. Ik verzeker je dat het geen pretje was, maar hé. Een busreis meegemaakt! We stopten een aantal keer om te eten en dergelijke. Toen we de eerste keer stopten, legden ze een aantal stenen bij de voorwielen, waarschijnlijk omdat de handrem niet werkt? Ook in de bus kwamen een aantal mensen voor het verkopen van producten.
Soms is de communicatie een serieus probleem. Hoe wij ook ons best doen, de mensen hier willen zich soms niet een beetje inleven in ons. We hebben 12 uur lang in de airco gezeten, wat was ontzettend koud. Dingin betekent koud. En dan airco dingin. Voor ons zo goed als de airco is koud, maar de buschauffeur snapte het niet of wilde het niet snappen. Hij forceerde ons om tissues in de ventilator te stoppen.

We checkten in een hotel, waar we eerst breakfast hadden en vervolgens een jetlag.
We vonden een hostel in de buurt waar we voor een aantal dagen verbleven.
Ondertussen veel gezien, Padang heeft veel Nederlandse gebouwen. Wat ons nog steeds het meest verbaasd is de hoeveelheid troep overal. De rivier ligt vol met troep. Je ziet ze het op de straat gooien, vervolgens probeert iemand alles op te halen en wordt het verbrand.
We komen net terug van het klimmen van een vulkaan. De wandeling duurde 2 dagen, dus we kampeerden op de berg. Dit was een geweldige ervaring. De eerste dag hadden we een 5 uur durende klim. Om vervolgens de volgende dag om 4 uur ochtends te beginnen met de resterende klim. We waren boven bij zonsopgang. De vulkaan is nog actief, er kwam een hoop rook uit de top. Aan de andere kant het was behoorlijk koud. Op een hoogte van 3805 meter.
De wandeling omhoog in het donker was goed, je kon weinig zien, maar het duurde daardoor minder lang. De terugweg was gevaarlijk glad, maar je kwam er ook achter wat je eigenlijk geklommen had.
Terug bij het kamp alles opgeruimd en voorbereid op de terugweg. Het laatste stuk, van liefst een uur lang begon het te regenen. Het pad veranderde in een waterval. Ongelooflijk. We hebben 1 uur overdekt gestaan en het vervolgens gewaagd om de tocht af te maken. Alles was meteen gevaarlijk glad.
In het begin van de trip vroeg ik onze gids wat hij vond van alle troep op de berg. Hij vond het niet oke en dat mensen het gewoon moeten meenemen. Wat ik erg interessant vond dat hij zo reageerde op de vraag. Tijdens het opruimen van ons kamp, verzamelde hij ook echt alle troep om vervolgens alles op een berg te gooien, benzine erover en in de fik te steken. Voor mij maakt dit niet veel verschil.
Bij terugkomst hadden we net genoeg tijd om wat te eten en weer de reis terug naar Padang te gaan. Een reis van 8 uur in een minibus. Waar totaal geen ruimte is voor koffers en of backpacks. Er is geen laadruimte en de chauffeur heeft 7 mensen in zijn bus. Meestal zijn ze niet blij als wij meereizen. Maar verstaan doe we ze toch niet.
De reis van Padang naar de vulkaan was slecht. Ik zat achterin en kon me totaal niet bewegen. Toen bij de eerste stop ik vroeg of iemand wilde ruilen van plaats was er natuurlijk niemand die dat wilde. De jongen met wie ik sprak, die het aan iedereen vroeg. Bleek ook in de auto te zitten en toen ik vroeg of hij wilde wisselen zegt hij ja hoor geen probleem…

Bij terugkomst in Padang ontmoette we een Sloveens koppel met wie we samen richting het eiland Siburut vertrokken. Op de heenreis een houten ferry genomen, wat was een zeer unieke ervaring. We hadden echter een eigen cabine wat was zeer cool. Onderin zaten de goederen en de mensen sliepen op houten planken. Het stonk er, maar de mensen maakt dat niets uit. Tussen al het voedsel en kakkerlakken en ratten sliepen ook mensen. Er was geen mogelijkheid om dit over te steken. Onze gids, Maddee, had eten voor ons gekocht wat we op Indonesische wijze moesten eten. Met de handen.
De resterende 10 uur slapend doorgebracht. Op het moment dat je je ogen open en alle kakkerlakken zie verdwijnen om de hoek, weet je meteen weer waar je jezelf bevind.
Vanaf de haven werden we naar een huis gebracht waar we wat kregen te eten en koffie dronken. Om vervolgens in de shop sigaretten te kopen en wat snoepgoed.
We moesten zo een anderhalf uur met de kano over de rivier reizen. Eenmaal op bestemming liepen we ongeveer 2km op boomstammen richting de stam. Een huis in de jungle waar we 3 dagen verbleven. Deze 3 dagen gaven ons een beeld van hoe de mensen daar leven. Helaas waren de sigaretten en snoepgoed voor de mensen, wat het eerlijk gezegd een beetje onecht maakte. Maar aan de andere kant was het een hele goede ervaring. Er was teveel tijd tussen de dingen we deden. Zodat we min of meer zaten en koffie dronken. We gingen maden zoeken in de boom. Een jungle wandeling en dan het zoeken van een rotte boom om die doormiddel van een machete de boom neer te halen en dan de dikke maden eruit halen. Deze maden werden met het avondeten geserveerd voor ons. Je bijt de kop eraf en smullen maar! (1tje vond ik wel voldoende)
Een jungle wandeling is niet eenvoudig. Je bagger jezelf door de modder. Oversteek kleine en grote rivieren en de stamhoofd maakte de weg vrij met zijn machete.
We gingen vissen, maar met een net de rivier op. Bleek dat ze alleen vissen voor te kleine vis. Je kan dat niet eens tussen je vingers houden. De laatste dag hakte we 3 bomen om, om ons een passende jungle broek te maken. Heb geen idee meer hoe dat heet.
Terug in Padang hebben we onze visa laten verlengen, wat veel meer tijd kost dan je in principe denkt. De 4 dagen dat we moesten wachtten zijn we richting bukit tinggi gereden. Daar een brommer gehuurd en de evenaar overgestoken, en vervolgens naar Harau Valley gereden. Een erg mooi gebied. Onderweg kwamen we in gesprek met Fifi, zij nodigde ons uit om bij haar te slapen. De volgende dag reden we richting de lake Manijau, maar dat was niet als impressive als ik dacht.
Terug in Padan voor de visa. We komen aan, betalen, vervolgens zegt ze; je kan je paspoort donderdag ophalen. Wij in shock, maar ik zei.. nee we hebben de bus naar Medan morgen.. waardoor ze het toch dezelfde dag kon doen, alleen moesten we daar 6 uur voor wachten.
In Bukit Tinggi hebben we de Luwak koffie geprobeerd. Dit is koffie wat door een kat gegeten wordt, maar niet verteerd. Waardoor mensen het oprapen en er koffie van maken. Geloof mij, deze dure koffie is niet al te sterk. Het maakt het alleen apart.
Van hieruit hebben we de bus bus gepakt richting Lake Toba. Een 17 uur durende busreis, maar wel met beenruimte en het was best comfortable. We kwamen aan rond de middag en namen een boot richting het eiland.
Veel mensen ontmoet hier. Daarnaast een massage wat wel nodig was.
Vandaag weer een scooter gehuurd om rond het eiland te reizen, alleen we kwamen niet veel verder dan zo’n 25 km.
Ik dacht dat er een slang over de weg was. Ik rem, maar de dirt op de weg liet me uitglijden. Op een aantal schaafwonden, een iets diepere snee en een gekneusde sleutelbeen is er niets ernstigs.
Het gebeurde voor een huis waar de mensen me van straat raapten en me op een bank plaatste. Het goede is dat dit me dus de tijd geeft om alles eventjes op te schrijven.
Ons plan was echter dat we morgen vertrokken richting Bukit nogwat, maar op het moment is het afwachten. Ik kan me eigen backpack niet eens dragen. We zullen wel zien hoe het verder gaat.

Groetje Stefan!