Something different...

Wauw!.. Een betere start kon ik me niet bedenken. Wetend dat ik net een week weg ben uit Australie, en ondertussen alweer zoveel geleerd. Geleerd, omdat ik het woord meegemaakt op dit moment niet kan gebruiken. Ik heb zelfs geen flauw idee hoe ik dit moet omschrijven, maar ik zal mijn best doen om jullie heerlijk te laten meegenieten.

Vanaf Perth vloog ik naar Singapore. In eerste instantie: Dat was het goedkoopst, ten tweede: Daar ontmoette ik Steffen opnieuw, om samen mee te reizen.
Door slim te zijn had ik mijn hostel al van tevoren geboekt, aangezien ik in het midden van de nacht arriveerde. Vrij eenvoudig mijn weg gevonden, meer geluk dan wijsheid.. Het was de laatste trein richting de stad.
Eenmaal aangekomen bij het hostel, 24 hour service, keken de eigenaren zeer verrast.. Bleek dat ze net klaar waren met de renovatie en dat ze net alles in orde hadden en dat de dag erna pas mensen zouden komen.. Ik zat dus alleen in het hostel, gezellig! De manager was vrij aardig, maar ik had het liefst andere mensen om me heen gehad.
Maargoed, je kan niet alles hebben. Dat gelde niet voor de ‘badkamer’, waar zo’n beetje alles op me kaar zat. In principe kon je al zittend op de wc douchen en tegelijkertijd je tanden poetsen! Is me dat handig!
Ik had 2 nachten geboekt, hostel was verder oke, ik was meer buiten en had het alleen nodig als slaapplaats. De laatste nacht in Singapore verbleef ik in de hostel waar Steffen zat.
Singapore is een geweldige stad, met totaal 2 verschillende kanten. Het luxe en het armoedige. Typisch een geval, dit moet je meemaken ik kan dit niet beschrijven. Sorry, het maken van foto’s heb ik ook niet veel gedaan.

Vanaf Singapore vlogen we naar Jakarta, waar we de ferry wilde nemen, maar niemand het ons adviseerde, vlogen we na ruim 12 uur wachten richting Bandar Lampung, in Sumatra. Doordat we midden in de nacht arriveerde in Jakarta, waar Steffen bijna niet door de douane heen kwam, sliepen we op het vliegveld om het vliegtuig van kwart over 11 te pakken. Deze bleek echter kwart over 12 te vertrekken. Bij het inchecken zeiden ze dat onze ticket op de 18e geboekt was. Oftewel 2 dagen later. Laten omboeken en wachten op t vliegtuig was de enige oplossing. Wat resulteerde in een vertrek van 13.15, maar uiteindelijk vertrokken we om 14.15. Om gedurende een half uurtje in de lucht te zitten.

Bandar Lampung! Hier begon het dan voor het echt. De taxichauffeur was nummer 1. Hij wist waar we heen wilden, maar we moesten al gehaast zijn auto in. –rennen met een backpack?- Onderweg wist meneer de chauffeur het allemaal niet meer.. Al rijdend over de ‘ongelooflijk goed georganiseerde’ lees: dramatische, wegen. Smsen en bellen, om het juiste adres te vinden, gebrekkig engels spreken, toeteren, en hard rijden… Besloten we om een hotel te zoeken wat hij wel wist. Natuurlijk 1 van de duurste. Wij hebben verder de halve straat gelopen voor de juiste hotel. Door onze westerse look en backpacks, 1 van de meest druk bezochte attracties in Bandar Lampung. Iedereen begroet ons met een glimlach en ‘hello sir’. Vermoedelijk het enige engels dat ze kunnen spreken. Desalniettemin wij leren indo.
Ondertussen zijn er al een aantal dames ongelooflijk verlegen geworden in het bijzijn van ons. Heel veel andere die we niet hebben gesproken, lachen heel lieflijk naar ons. Nu moet ik zeggen, ik vind die aandacht best leuk!

Vanaf Bandar Lampung wilden we richting Waj Kambas, een national park. We besteedde een aantal uur aan internet, maar er was niets te vinden over bussen en of andere mogelijk heden om er te komen. De dag we moesten uitchecken liepen we een Honda dealer in. Kijken hoeveel een motorbike ons zou kosten. Deze mensen wisten echter wel dat er een bus richt Waj Kambas vertrok. En via een toerist centre, travel agency waar we geen gebruik van maakten, maar niet konden weigeren, hadden we onze eerste ojek richting de busstation. Ojek is: Achterop de scooter. De jongen bood het ons aan, maar wilde er niets voor hebben. We gaven hem een aantal euro’s omdat hij dat veel leuker vond. Nadat hij weg was, was het moeilijk voor ons om ons verstaanbaar te maken. Gelukkig konden we zeggen waar we naartoe wilden. In de bus hadden we goede plaatsen achterin, maar ondanks dat we hadden een ‘bushelper’ een soort van persoon die de deur opent en mensen die nog mee willen naar binnen drukt. Waar de bus niet even voor je stopt.
Na 50 km, halverwege onze trip, zaten we propvol en kwamen we erachter dat, Lampung Timur geen plaats was maar een soort area met meerdere steden. Gelukkig zat ik naast een jongen die engels sprak die aangaf waar we eruit moesten. Na een trip van 3uur waren we blij dat we konden ademen. Ik was verlost van het zitten met mijn benen over de backpacks, mijn laptop en gitaar op mijn schoot en de vele, vele kuilen en hobbels in de wegen.

Ons nieuwe avontuur begon direct. Een man op staart vroeg waar we heen gingen, en er stonden direct ojeks klaar om ens te vervoeren. De mogelijkheid om zelf na te denken, en rond te kijken is haast onmogelijk. Nu moet ik zeggen, de mensen hier zijn ongelooflijk aardig, en helpen ons goed. Misschien wel te goed. Je hoeft maar 1 ding op te noemen en ze hebben alles al voor je geregeld.
Onze ojek rijd was goed, overnachting in een ranger office, nieuwe mensen leren kennen. Let wel, met handen en voeten gepraat. Daarnaast is Steffen zijn bankpas kwijt geraakt, wat wel moeilijk is in de bush-bush om het te laten blokkeren.
Vanuit de ranger office hadden we een 13km lange ojek rit richting the jungle. Een overnachting in de jungle. klinkt goed zou je zeggen. De accommodatie was oke, ze moesten nog de gehele plaats schoonmaken en service aan de generator. Niet aangegeven dat er eten was, zo we moesten nog extra betalen voor ons eten.
Verheugd op de jungle wandeling wat resulteerde in een kleine wandeling rond de kamp. Duurde misschien een uur tot anderhalf. 2,5 km. De resterende tijd van t verblijf eigenlijk niet veel gedaan, behalve douchen in de regen.
Geen olifanten, neushoorns. Wel een aantal zwijnen en het geluid van een ..tijger?.. We hadden apen ‘s morgens vroeg bij t ontbijt.
De nacht doorgebracht met de rangers. Waar we weer veel woorden geleerd hebben. We zijn nu in staat om wat aardigs terug te zeggen tegen de dames. Ook een aantal soorten fruit gegeten. Nangka, een soort ananas smaak achtige vrucht en Rambutan, een stekelachtige vrucht. Heeft iets weg van een pruim maar dan wit vruchtvlees en een grote pit in het midden. Smaakt erg goed.
Daarnaast een planning gemaakt voor de volgende dag. Volgens hen: Ja er is een bus, directe verbinding met Palembang.
Vervolgens hier: Nee er is geen directe verbinding.
De volgende persoon: Ja er is.
Goed we weten allemaal hoe dit afloopt. Op het moment heb ik nog steeds geen idee of er inderdaad een busverbinding is. Wat ik wel weet is dat ondertussen iedereen in staat is om een vriend te bellen die ons wel naar Palembang wil brengen.
Het mooiste verhaal is deze:
We lopen vanaf door de markt, we hebben geen idee meer of er nu een bus verbinding is met Palembang of niet. We lopen terug naar het hotel, want misschien kan de hotelmanager engels spreken. Onderweg koffie gekocht, want de koffie die ze hier maken is een halve kop suiker en een beetje koffie. Beter gezegd, niet te zuipen.
In de winkel, iemand gevonden die engels spreekt Jeej! Volgens haar: Ja, er is een bus naar Palembang.
Lopen we naar hetzelfde bureau toe. Zei spreekt indonesch met de man.
Nee, geen bus naar Palembang.
(overleg)
Ja, er is een bus naar Palembang, maar niet vandaag.
(Overleg)
Nee, geen bus naar Palembang, maar ‘een vriend’ kan rijden.
(overleg)
Ja, bus naar Bandar Lampung dan richting Palembang.
(overleg)
Nee, mijn vriend is niet meer bereid om te rijden.
(overleg)
Nee, er is geen bus naar Palembang.
(overleg)
Ze weten het niet meer.
Dit hele gesprek duurde 5 minuten. En we hebben nog steeds geen resultaat.

Nu hopen we morgen de bus terug te pakken naar Bandar Lampung. Vanaf daar is er een treinstation dat ons richting Palembang brengt. (zeggen ze) Anders wordt het een heerlijke busrit van zo’n 22 uur.

Naast al het gedoe met reizen kijken we verder onze ogen uit. De manier van werken is soms hilarisch om te zien, maar het eindresultaat is erg slecht. Eten is erg goed, het maakt niet uit war je het vandaan haalt. Sommige dagen eet je veels te veel. Koffie, wat ik al gezegd had, is erg teleurstellend. De straten zijn vol, en voor het oversteken… kan je uren wachten totdat het vrij is, je moet gewoon gaan.. de mensen stoppen en toeteren wel naar je.
Afval wordt voor je ogen verbrand, plastic, rubbers, etc. het maakt niet uit. In de stad, je ziet kinderen gooien gewoon afval op straat, het is een gewoonte. Sommige plaatsen stinken zo erg daar wil je niet lopen als toerist zijnde, maar aan de andere kant.. mensen wonen erin. Het is hun dagelijks leven. De markt, bijna iedereen heeft zijn eigen shop. Je ziet tien zelfde soort shops naast elkaar. Klein en krap.
In Bandar Lampung, een aantal shops heeft zoveel werknemers, ze weten gewoonweg niet wat ze moeten doen. Wij vroegen om een kaart van Sumatera. Er waren welgeteld 4 mensen bezig een kaart te zoeken voor ons. Een vijfde hielp ons later om wat aan te wijzen. Datzelfde geldt voor de Honda shop, we hadden nog niks gekocht en waren niet van plan iets te kopen daar, er waren 3 mensen die ons hielpen. Dan de mensen die achter de computer werkten kregen af en toe een vraag van 1 van deze mensen.
De wegen zijn slecht. Beroerd. Gaten, kuilen, hobbels en drempels. Het is jammer dat ik de ballen er niet voor heb, maar ik zal hier graag iets willen opzetten om de wegen stukken veiliger te maken. Als iedereen maar een beetje helpt.
De rangers, ze hingen min of meer om ons heen, waar ik niet begreep. De vorige dag waren ze ergens anders. Geen idee of ze het werk noemen of niet, naar mijn mening hebben ze weinig uitgevoerd.
Ook zijn er een aantal moskees in de omgeving. Op het moment hoor ik 3 verschillende moskees waar ze bidden.
Er is sinds onze komst, elke dag regen geweest. Rond hetzelfde tijdstip, harde regen.
Ik stop met het schrijven, zit hier nu al een tijdje en we moeten een soort planning maken voor morgen.. In hoeverre we een planning kunnen maken. We zijn beide het travellen in Australie gewend, waar we eenvoudig onze eigen weg konden gaan. Nu worden we een richting ingesleepd waarvan we nooit weten hoe we er weer uitkomen.

Groetjes vanuit hier!
Stefan