here we go again!

Hee! Hoe gaat het daar in Nederland?
De titel verklaard een hoop, here i go again! een nummer dat ik al meerdere malen gedraaid heb, elke keer weer als ik de autro start!

Na lang wachten is het dan toch eindelijk zo ver! Het zal een lang verslag worden, er is namelijk veel gebeurd de afgelopen weken.
Het moeilijkste op dit moment is dat ik totaal geen idee heb van waar ik dit verhaal moet gaan starten. De weken dat ik thuis was hoef ik niet echt te vertellen.. Aan de andere kant was het wel een aparte ervaring. Een soort vakantie tussen het reizen door. Al was er van vakantie weinig te merken. Met name de eerste weken thuis heb ik me enorm vermaakt, ik kon overal aan het werk en heb ik iedereen weer gezien!
De laatste weken waren dan toch weer stressvol, aangezien ik terug wilde en me visum niet kreeg. Goed, dat terzijde waarschijnlijk had het zo moeten zijn!

Toen was ik zomaar weer in OZ! Ik werd opgehaald door Rebecca, een collega van het werk. Daarna ben ik direct op de zaak beland, moet je nagaan hoe snel ze me terug wilden.
Mijn baas Richard vroeg of ik de dag erna al aan het werk kon/wilde. Na overleg was er iets nog niet binnen, dus had het geen zin. Ik mocht een auto lenen en wat dingen regelen voor mijn verblijf.
Kwam ik ook weer terecht in het huis waar ik hiervoor ook verbleef. Ditmaal met 3 andere backpackers. Jorme, Daniel en Ross.
Was wel grappig op zich, ik heb Jorme ontmoet toen ik de roadtrip deed in Albany. Toen heb ik hem een kaart van Ley gegeven en hij heeft de training gedaan. Maar toen dat ik hier aankwam en hem ontmoette, wisten we beide niet dat we elkaar al eens ontmoet hadden!

Ik gooide me spullen in een hoek in het huis en heb er 1 nacht geslapen. Daarna ben ik voor een aantal dagen naar Fremantle gegaan. Daar ontmoette ik Guido, Ryan, Emma en Rachel weer. Waar Kay net terug was in Duitsland. Ryan en Emma waren opweg richting Gingin om daarna terug te vliegen naar huis en Guido had plannen om naar Buenos Aires te reizen. Dus was ik net op tijd om iedereen nog even te zien!

Terug in York begon ik meteen met werken. Het zaaien was begonnen.
Er zijn 2 taken: het tracktor rijden en het zaad op tijd in de trechter gooien.
Nee, laat ik beginnen met de set-up. Op het veld dat gezaaid moet worden, worden eerst droplines gereden.
Alleen de tracktor met de zaaimachine rijd op en neer om lijnen te maken. Deze lijnen liggen op een bepaalde afstand van elkaar. 5, 6, 10, 12, 24 meter. En dan, op basis van deze afstand, worden er 7 of 13 droplines gereden. Die nooit een vaste lengte hadden, meestal varieerden tussen de 50 en 600 meter. (Die van 600 was zeldzaam en duurde eeuwen!)
Vanaf dat moment kon het zaaien beginnen. Waar we 1,75 meter breed waren kon het soms wel lang duren voordat je dan uiteindelijk op het einde was.
Laat ik dit zeggen, het was weer een mooi nieuwe ervaring. Trouwens, genoeg over het werk!
Ik ben weer vrij man, geen werk meer voor mij voorlopig!

Hmm, ik durf het haast niet te zeggen.. maar ik heb een nieuwe auto moeten kopen. Gekocht omdat ik weer wil gaan reizen, en omdat die andere waarschijnlijk het dubbele kostte om te repareren en registreren.
Dit keer een witte ford station wagon. Jaar ouder dan hiervoor. Zonder cruise control, maarja je kan niet alles hebben.
Het eerste wat k deed was alles wat was slecht, stuk, of niet goed was omruilen met mijn oude auto. Ik kon precies alles gebruiken. De bestuurders raam werkte niet en er was een lek in 1 van de sensoren. Na veel priegelwerk is deze auto nu compleet. Klaar voor de nieuwe plannen!!

Wat zijn de nieuwe plannen?
Gisteren weer teruggereden naar Fremantle, ik mag haast zeggen mijn hometown. In eerste instantie had ik niet verwacht iemand aan te treffen die ik kon, aangezien iedereen van mijn eerste jaar alweer het land uit is. Alleen de aussies had ik kunnen aantreffen. Dat dacht ik!
Nee, ik kom smiddags rond een uur of 4 aantuffen, en rijd achter een van, een bekende maar ook weer niet. Ik zie de bestuurder niet zo goed maar hij lijkt op de persoon die ik in die van verwacht. Ik parkeer naast hem en ja hoor, Ryan komt de van uit. Een van de personen die ik in het begin heb ontmoet in Fremantle. En waarschijnlijk de laatst overgeblevene. Goed, al met al.. Hij probeert zijn van te verkopen. Wanneer hem dat gelukt is zal hij meteen naar huis vliegen.

Volgende verhaal, er is zoveel gebeurd hier en ik ben er net 1 dag!!
Ik ontmoette Rachel in een bar, een zeer gezellige tent met goede lokale bands. Was er al eens eerder geweest toen dat Rachel zelf moest optreden.
Tijdens het schrijven van dit verslag, nu 10 voor 10 sochtends, ben ik naar south beach gereden. Een kop koffie naast me en voor de 3de keer verder gegaan met waar ik was gestopt. Nog geen 2 slokken koffie gedaan of de politie staat al naast me! Ik heb me raam open en de meneer vraagt zeer opgewekt aan mij of dat deze auto van mij is. Ja zeg ik verast, en dacht bij me zelf.. nu gaat hij me feliciteren! Ik wist het er was iets met deze auto aan de hand.
Maar nee dat deed hij niet. de auto stond nog op naam van de vorige eigenaar en in zijn bestand had deze persoon geen geldig rijbewijs. Ik met al mijn documenten bewijzen dat ik deze auto net een week geleden gekocht had van een dame. Mijn eigen rijbewijs gegeven, en alles was goed. Gelukkig, alleen jammer van de prijs!

En nu zit ik hier dan, te denken aan het gesprek met Ryan gisteravond. We zaten in zijn van, op een parkeerplaats van een strand. Uitkijkend over de zee, snachts.. Ryan had zijn sigaret en ik mijn bier. Hij vertelde dat hij dit zou missen, hoe vaak doe je nou zoiets in je leven, zonder dat er iemand is die er iets van zegt. Dom zitten en voor je uitstaren, over de zee.
Hoe vaak doe je nou zoiets? Vroeg hij nogmaals. Hier is het bijna de gewoonste zaak van de wereld. Je denkt er niet bij na, er zijn tal van stranden. Over de hele wereld. Zelfs vlakbij je huis. Hoe vaak rij je savonds naar een strand vlakbij je huis? Raakt dronken en gaat slapen in de achterbak van je wagen? Met nog steeds het geluid van de zee om je heen.
Dag in dag uit. Elke nacht hetzelfde, het voelt gewoon. Je kan het niet omschrijven en het duidelijk maken tegenover iemand anders. Het is iets wat zo gewoon geworden is, maar wat je zeker gaat missen.
Ja zeg ik; deze eenvoudigheid is bijzonder, en ik begin in mezelf te lachen! Ja ik heb nog weer een heel jaar om dit te doen!

Nou dat was wel weer eens genoeg! Ik kan niks beloven, maar ik hoop dat het volgende verslag niet zo lang hoeft te duren voor jullie!
Groetjes, Stefan